Yine mi huzun var !! Niye? Kendini Bilene Sor!!

Yine mi huzun var !! Niye? Kendini Bilene Sor!!

Ben demiyorum Mor ve Otesinin sarkisi - Sor..Daha once dinledigim ama sozlerine dikkat etmedigim su siralarsa en cok aklima kazinan sarki..

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=l1Is7lVlgno

Sarkiyi dinlerken sozlerini takip etmek isteyenler icin bi kismi burada , buyrun:

Yoruldun çok yoruldun
Bilincin bi var bi yok
Yalandın yaralandın
Dermanının ismi yok
 
Umudun yanında mı
Hayatın hep zorda mı
Gururun yanında mı
Nerelerden geçtin de
 
Yine mi hüzün var niye
Kendini bilene sor
Yine mi hüzün var niye niye
 
Peki nereden geldim bu sarkiya, kendimi ararken sozlere nasil carptim kaldim, sastim..Sanirim dipteyim tekrar, hani hayatinizin belli donemlerinde dibe vurursunuz ya oyle iste..her dibe vurusta daha derine gidersiniz, sonra bi sekilde cikarsiniz en tepeye, dibe inene kadar mutlu mesut oyalanirsiniz, kandirirsiniz herkesi ve kendinizi..en azindan benim icin boyle..bu sefer bi turlu cikamiyorum ustelik, sanki saplandim kaldim..

ic dunyamda da cabalamayi biraktim, oyle guzel gunlerin gelecegine de inanmiyorum..
Dostlar var en azindan , mutluluklariyla sevindigim ..bana uzak ama bana yakin dostlar..
onlara selam olsun, ben ben degilim artik..

Sevmeyi mi Sevilmeyi mi ozledim ?

Etrafimda bir suru yalnizlik ceken insan, kahve icelim diye bulustugumuzda yemek yedigimizde, araba beklerken, yolculukta ya da tatilde hepimizin dilinde, herkesin icinde en cozumsuz sorun, en buyuk dert : Yalnizlik..

Neden peki, ne zaman bu kadar birini arar olduk, buyuduk yasitlarimiz evlenio diye mi sadece bu duyulan uzuntu? Yoksa sevilmek duygusunun egoyu beslemesi durumu mu? 

hiicc uzaklarda aramama gerek yok cevabi.. hemen kendime donup icimi sorgulasam yeter, kendimi bildim bileli cok tanimasam da bi sekilde tanidigim kisileri sevmeyi severim, yani deger vermeyi, dusunceli davranmayi, sorunlarini cozmeyi..zamanla burnum surte surte daha akilli secimlerle bu grubu daralttim tabi.. ama ic dunyama bakinca anliyorum ki ben sevmeyi sevdigim kadar sevilmeyi de seviyorum, aslinda bana yapilmasini istedigim seyleri, bana deger verilmesini istedigim sekilde davranislarimi sekillendiriyorum..

Yalniz miyim ben ??cok saglam dostluklarim , arkadaslarim, ailem var ama yalnizim, biri beni sevsin, beni korusun kollasin, beni gorunce icinde bisiler kipirdasin istiyorum iste, aslinda herkesin istedigi gibi, bunu cok dile getiriyorum diye sanki sadece ben istiomusum gibi oluyor, ama herkes bi sekilde belli ediyor iste, cool takilmanin anlami yok, herkes yalniz.. herkes ciftlere ozeniyor, kiskaniyor, kiyasliyor..

Canim su ara fena halde bunalim takilmak istiyor, yine eski zamanlardaki gibi Sezen dinleyip aglayasim var, neyi degistirecek peki, hicbiseyi..yalnizligina acidikca daha cok acitakcak canini, sonsuz bir dongu gibi surup gidecek, omrumuz yeterse daha buyuk yalnizliklar icinde debelenip durucaz, arsivde begendigimiz gelinlik modelleri, sac sekilleri, hatta bazen davetli listesi olacak, ama degisen tek sey gecip giden yillar olacak, bu karamsarlik degil malesef hakikat...

Bir suredir vermis oldugum bir karar var, yani ciddi bir karar oyle hayal meyal degil, istersem zorlarsam da yaparim biliyorum, nedir derseniz, onumuzdeki 2 yil icinde yalnizligim katlanarak buyurse canim cok acirsa gidicem, yurtdisinda tekrar  bir hata kurucam, cesitli imkanlar cikar gibi duruyor, cikmasa da bir sekilde yaparim, hic gozum korkmuyor, yeni bir hayat kurmak yeni insanlarla tanismak, heyecan verici en azindan buradan izole etmis olurum kendimi..

Yine erteledigim islerimin arasinda yazasim geldi..sanki okuyan var, sanki anlayan var, sanki dinleyen var gibi..

Bir muzik aciyim simdi, bir de kahvem olsun onumde..Kimbilir biraz olsun iyi gelir belki..

Evet ben de asik olmustum, hem de herkesten once,  daha liseye giderken.. birakin yatili okulda okumayi ailemden uzak arkadaslarimin evinde bile kalmayanlardandim ben, sonra bi anda lisede yatili bir okulda buldum kendimi..bu deneyimi yasayanlar bilir, insan kendini tanimaya baslar yatili okulda..guclu yonlerini, zayifliklarini, paylasmayi, aglamayi, gulmeyi, sabahlara kadar muhabbet etmeyi, arkadasinin kazagini giymeyi, ilk kez borc almayi, son gece sinavlara hazirlanmak icin en onemli vakit oldugunu ogrenir, sonra sevmeyi, asik olmayi, nefret etmeyi hatta dedikodunun kralini da orda ogrenir:)

Dedim ya ben de asik olmustum, hem de herkesten once, herkesten daha safca, hani insana kendi yasadigi daha farkli gelir ya o acidan, denize sifir bir okulda, 17-18 yaslarinda "sevmekten" daha iyi ne yapabilirsiniz ki? Ben de sevdim.. ama tahmin ettiginiz gibi basi iyi sonu kotu hikayelerden bizimkisi..kisa degil, parca parca da olsa 10 yili askin bi sure ayni adami sevebilir misiniz? Bitti dediginizde bile filmlerdeki gibi mutlu son umit eden bi tarafiniz oldu mu hic? hem sevip hem nefret ettiniz mi ? oyle icinizde en derinlerde baska bi kisiliginizle kavga edip onu susturmak icin caba/zaman/enerji harcadiniz mi hic? Bunlar ne ki diyosunuz belki, belki de abarttigimi dusunuosunuz..ya da bu yaziya hayatiniz boyunca denk gelmiyceksiniz bile, ama bilin ki hic de kolay olmadi.


Cemal Sureyyanin dedigi gibi "Kadinlar inatcidir, hayata tutunduklari gibi asklarina da sahip cikarlar. bu yuzdendir, konusup derdini anlatma istegi, karsi tarafi ikna edene kadar ugrasirlar.." cok ugrastim ben de ama olmadi..Neler yasadim ne kadar yiprandim gecelim, deli gibi kiskandim , kraldir o dedim tek bir lafi icin gozunun icine baktim, bu kisimlari da gecelim, hepsi bir sekilde gecmiste kalmali, gecmiste kaldi..bi tarafim hic susmasa da , dostlara hala anlatabilsem de , kendim bile ne zaman nasil oldugunu anlamasa da o buyuk ask bitti, evet bitti...ben bile inanamiyorum..

Peki dun yasadigim sey neydi? Film sahnesi gibi "o an"i neden yorumlayamiyorum..Dun ona benzettim birini, hizla yurudu, tuttugu bir el, sahiplendigi biri vardi, dedim ya emin bile degilim o oldugundan, arkadan gordum, cok hizli yuruyordu, once hizlandim, yuzunu gormek istedim o mu degil mi emin olmak istedim, hani seviyordu, hani benden baskasi olamazdi, hani bekleyecekti diye dusundum, ne kadar bencilim degil mi ? ben de dune kadar farketmemistim, bencilmisim bu kadar..ayriligi ben istesem de o cok derindeki ben bencilmis..

insanoglu garip cidden, ruh hali cok degisken, sabah kalktigimda icimde bir neseyle uyandim, hava da gunluk guneslik, oh mis!! 2 gun onceki gerginlige ne oldu derseniz ucup gitmis..biraz deniz kokusu biraz alisveris derken su an keyifler tam tikirinda..

problemli zamanlarin devasi gezip tozmak aslinda ama su anki is kosullariyla zaman yaratmak kendine vakit ayirmak imkansiz...en buyuk derdim aslinda bir hobimin + zamanimin olmamasi :/ yetenegim yok hicbiseye, en iyi becerdigim sey muhabbet etmek oyle dostane, icten, bana problem soylesinler cozmek icin elimden geleni yapiyim ama spor ve muzik konularinda cok yeteneksizim, basaramadigim hicbir seyi  de sevmiyorum .. (bu cumle iddiali oldu gibi ama neyse ..) yani sorunun tanimi belli ama cozum bulamadim  yillardir.. kokten bi degisiklik olsa keske !!!

Gerginlikten catlayacakmis gibi hissettiginiz oldu mu hic? hani nefesinizi tuttugunuzda bi sure sonra cektiginiz aci gibi, patlayamayan bomba misali ..bugunlerde hep oyleyim sacmasapan bi gerginlik dizisi.. disardan bakinca hep pozitiv hep guclu hem iyimser, ic dunyamsa baya karismis, bi duzen veremiyorum kendime, her sabah "su akar yolunu bulur" felsefesiyle baslamaya ant icip ayni sekilde sonlandiriyorum gunu..bunalim falan degilim, bu durum farkli daha olgun daha yerlesmis bi hal..En ufak oneriniz varsa paylasin lutfen..cidden ihtiyacim var buna..